divendres, 16 de maig del 2008

Avui nou intent d'entrenament, i s'ha quedat en això, en un intent. He fet 30 km. 1 horeta. És una sensació molt frustrant quant portes 15 minuts rodant i només penses en arribar a casa i baixar-te de la bici. La sortida es converteix en un agobio. Sembla que la infiltració d'ahir no ha fet cap efecte. No he notat cap milloria. Així que he decidit que aquest cap de setmana no agafaré la bici. Total, per què? per agobiar-me més? per sortir i als 20 minuts estar desitjant arribar a casa? Es millor que no surti.

4 comentaris:

Ernesto ha dit...

Carles, te cuento cómo lo hago yo.

Aunque sé que lo bueno es utilizar la agilidad, a mi esto me ha dado problemas y el único modo en que me encuentro cómodo (con la rodilla tocada como ahora) es llevando cadencias bajas.

No es lo mismo llevar una cadencia baja con un gran desarrollo que con agilidad, porque del segundo modo casi casi estás retando a la fuerza de la gravedad.

Así que me cojo la bici de ciclocross, le pongo las ruedas de carretera le meto el 46x15 y mantengo una cadencia de unas 60-65 ped/minuto. Una cadencia tan baja me respeta más la articulación; además, ese desarrollo no supone realizar demasiado esfuerzo y se lleva bien. Si veo que voy bien, incluso le bajo un piñón más, pero eso si, no aumento el ritmo de pedaleo.

Todos somos un mundo, pero si te puede servir de ayuda...

Pep Tatché ha dit...

Hola Carles. Ànims! pensa que jo estic pitjor! ja he anat veient els teus resultats durant la temporada: IMPRESIONANT!! jo crec que li has fotut massa canya. Descansa una mica que t'anirà bé!

M'alegro d'haver vist el teu blog!

Carles Lara ha dit...

Gràcias Ernesto por tus sabios consejos. Ya no tengo nada que perder así que probaré el "métodoernesto.com" jejeje.

Ya te contaré. Suerte con la Berga-St. Boi. Este año no iré en bici a ver su paso, una pena.

Carles Lara ha dit...

Eiii Pep, gràcies pels ànims. Tu estàs pitjor, es veritat, quina putada. El meu problema també ve d'una caiguda, no és per forçat. Però es que porto ja casi 2 mesos. En fi, als dos ens toca el mateix: descansar i paciència. Ànims Pep!!!